Vlad był bezlitosnym, lubiącym rozlew krwi władcą rumuńskim. Walczył w obronie chrześcijaństwa przeciwko Imperium Osmańskiemu. Przeciwników i niewygodnych dla niego ludzi zabijał, nabijając ich na pal, stąd wziął się przydomek „palownik”. Jego ukochana popełniła samobójstwo, skacząc do rzeki płynącej wokół zamku, która od tamtego dnia nazwana została Rzeką Księżniczką. Palownik zginął później, najprawdopodobniej w walce, lecz ludzie snują legendy, że zapadł tylko w głęboki sen, z którego się przebudzi, kiedy kraj będzie w niebezpieczeństwie.
Bram Stoker przedstawił Vlada jako potwora, który aby żyć wiecznie pił ludzką krew, ponieważ krew to życie. Wampir wyglądał jak zmarły, był blady, zimny, długie paznokcie i dłonie porośnięte miał włosami. Za dnia spał w trumnie, w rodzinnej ziemi z której czerpał moc, a w nocy polował na ludzką krew. Postanowił zasmakować nowoczesności i wynajął firmę prawniczą z Londynu, aby kupić tam posiadłość. Przybyłego prawnika, Jonatana, tuż po podpisaniu potrzebnych dokumentów uwięził w swoim zamczysku, a sam udał się do Londynu, by odnaleźć niewinną niewiastę, Minę, narzeczoną urzędnika. Dracula po przybyciu na miejsce, aby się wzmocnić na swoją pierwszą ofiarę wybrał Lucy, przyjaciółkę Wilhelminy. Lucy zmarła dla dnia i odrodziła się dla nocy jako wampirzyca. Porywała niemowlęta i wysysała z nich krew. Doktor i filozof Abraham van Helsing interesował się wampiryzmem i wiedział że, aby unicestwić wampira, należy przebić serce osiowym kołkiem i oddzielić głowę od ciała. Dracula został zdemaskowany. Doktor postanawia schwytać wampira i go zniszczyć.
Do najważniejszych ekranizacji powieści Brama Stokera należą: „Nosferatu – symfonia grozy” w reż. Friedricha Murnaua, „Nosferatu wampir” Wernera Herzoga i nowoczesny „Bram Stoker’s: Dracula” w wykonaniu Francisa Forda Coppoli.
Murnau, aby uciec od praw autorskich zmienił imiona, miejsce akcji oraz fabułę. Głównym bohaterem jest hrabia Orlok w którego wcielił się Max Schreck. Jest to film niemy, ale z wyrazów twarzy aktorów oraz napisów wiemy, co czuli bohaterowie w danej sytuacji. Później do filmu została dograna muzyka. W tej ekranizacji wampir jest przedstawiony jak bezwzględny potwór pijący krew. Ellen, czyli Mina, w księdze wampirów, którą znajduje u swojego męża przybyłego z Karpat, odnajduje sposób na pozbycie się nosferatu. Postanawia pozwolić wampirowi skosztować swojej krwi. Krwiopijca wysysając krew z Ellen, zapomina o wschodzie słońca. Poranne promienie światła unicestwiają zjawę, a wraz z nim znika zaraza panująca w mieście.