W epoce renesansu, znacznie mniej mówiono o śmierci i przemijaniu. Spowodowane było to nowym światopoglądem nawiązującym do antyku. Dominującą stała się myśl humanistyczna. Większość myślicieli była pochłonięta przez antropocentryczne idee odrodzenia. Jednak nie wszyscy całkowicie ulegli nowym nurtom. Człowiek i w tej epoce starał się zgłębić istotę, sens życia i niekiedy poddawał się poczuciu marności. Warto tu wspomnieć fraszkę „O żywocie ludzkim” Jana Kochanowskiego. Utwór ten jest jakby chwilą zadumy nad ludzkim losem, nad niepewnością i ulotnością ziemskich wartości. Dobra takie jak pieniądze, sława, uroda nic nie znaczą. To bezwartościowa materia, do której człowiek nie powinien się przyzwyczajać. Autor życie ludzkie przyrównał do polnej trawy, która zawsze usycha z przyjściem jesieni. Czas płynie, nie zwracając uwagi na ludzkie istnienie. W świetle tych założeń Kochanowski mówi o losie człowieka: „Wszystko to minie jako polna trawa”.
Po renesansowym wybuchu wiary w potęgę człowieka, motyw vanitas vanitatum powrócił do łask w baroku. Nawiązując do średniowiecza, powrócono do przekonania, że wszystko jest zależne od Boga. Ten zwrot ku Bogu i religii przyniósł rozważania o ulotności ziemskiego istnienia. Śmierć jako tajemnica nieuchronności stała się obiektem fascynacji artystów.