Utwór ten to dialog pomiędzy reprezentantem rodzaju ludzkiego a upersonifikowaną Śmiercią, która została przedstawiona jako nie znający litości kat, i kaznodzieja dający wskazówki dotyczące sposobu życia, który pozwoli uniknąć okrucieństwa Śmierci w piekle, gdzie ona panuje<–2–>. W tym utworze na pierwszym planie znajduje się motyw mocno związany z motywem vanitas. Jest to danse macabre, czyli taniec śmierci. Był on początkowo, zanim zaczął przenikać do literatury i sztuki, widowiskiem prezentowanym na cmentarzach i w kościołach. Rozpoczynał się od kazania na temat przemijania i śmierci. Wszystko kończyło się kazaniem nawołującym do pokuty i cnotliwego życia.
Motyw danse macabre przeniknął do literatury, co ukazałam na przykładzie „Rozmowy Mistrza Polikarpa ze Śmiercią”, ale stał się w tej epoce również jednym z głównych europejskich tematów ikonograficznych. Przykładem takiego przedstawienia jest XV-wieczny „La dance macabre” nieznanego autora. Na obrazie doskonale widać, że śmierć jest nieugięta i zabiera wszystkich bez względu na stan społeczny. Malowidła o funkcji dydaktycznej w sposób prosty i efektywny wpajały fundamenty wiary, działając na wyobraźnię odbiorców.