Jego poezje ogłoszone w 1857r. w tomie „Kwiaty zła” ze względu na swą niespotykaną dotąd formę, wywołały niemałe poruszenie, czego wyraz dał wybitny francuski poeta Wiktor Hugo, nazywając wiersze Baudelaire’a „nowym dreszczem”. Określenie to wydaje się być jak najbardziej słuszne, gdyż poeta nie wahał się wypowiadać prowokacyjnych prawd o podłości i zwierzęcości ludzkiej natury, brnącej z chorobliwym upodobaniem w upadek i grzech, drwił z uświęconych praktyką społeczną wartości i instytucji, wielbił erotykę perwersyjną i występną.
Reprezentatywnym przykładem „nowego dreszczu” poezji Charlesa Baudelaire’a jest wiersz pochodzący ze zbioru „Kwiaty zła” pt. „Padlina” http://mloda-polska.klp.pl/a-8479.html. Wykorzystany jest w nim topos wanitatywny, odnoszący się do przemijalności młodości, życia i piękna w zestawieniu z obrazem śmierci, rozkładu i zgnilizny. Utwór ma charakter wspomnienia wspólnie spędzonych chwil, z którym mężczyzna zwraca się do swej ukochanej. Sytuacja ta przedstawiałaby się niewinnie, gdyby nie fakt, że wydarzenia „letniego tak pięknego poranka”, przywoływane w formie reminiscencji przez podmiot, stają się pretekstem do naturalistycznego opisu martwego rozkładającego się ciała. Ukazuje on tytułową padlinę, na której wnętrznościach żeruje robactwo, zwabione odorem pochodzącym z rozkładu. Zaprezentowanie tej drastycznej sceny przez liryczne „ja” jest nieprzypadkowe, gdyż ma na celu uświadomienie adresatce wypowiedzi, jak małą wartość posiada piękno życia wobec nieuchronnej śmierci. Takimi stwierdzeniami jak: „A jednak upodobnisz się do tego błota” czy „Tak! Taką będziesz kiedyś o wdzięków królowo”, nie pozostawia żadnych złudzeń ukochanej, co do paralelności pośmiertnych losów jej i padliny.
Poza przekazem treściowym warto jest zwrócić uwagę na różnorodność środków, jakimi posłużył się autor w wierszu, by wzmocnić jego wymowę. Obok dosadności pewnych określeń w opisie rozkładającego się zwierzęcego ciała, takich jak np. „brzuch pełen zgnilizny”, „ścierwo”, czy „smród zgnilizny”, istnieją w utworze elementy, które dążą do jego estetyzacji , a są nimi m.in. metaforyczne przedstawienie brzęku owadów jako koncertu instrumentalnego-„Brzęczała na tym zgniłym brzuchu much orkiestra”, nagromadzenie poetyzmów oraz uczuciowe zwroty do ukochanej („Pasjo moja i mój aniele”). To zderzanie w wierszu stylu wysokiego z niskim oraz obrazów piękna i brzydoty nadaje mu groteskowy charakter. Inną istotną cechą utworu Baudelaire’a jest posłużenie się w nim dekadencką estetyką, która nadrzędną rolę daje temu, co odrażające i ohydne. Stąd też w „Padlinie” uzasadniona jest obecność turpizmu, odnoszącego się do programowych przedstawień w literaturze przejawów brzydoty. Pełni on niezwykle ważne zadanie, gdyż po pierwsze wspiera motyw marności, uwydatniając nietrwałość piękna zewnętrznego, a po drugie poprzez brutalne obrazowanie odbiera człowiekowi wszelką nadzieję na odmianę jego pośmiertnych losów.