Wiersz Marność Daniela Naborowskiego przedstawia świat, schylający się ku marności, jaką są nietrwałe rzeczy materialne. W wierszu przekonanie o marności wszystkich rzeczy tego świata nie prowadzi podmiotu lirycznego do dramatycznego wniosku o konieczności wyrzeczenia się uroków ziemskiego życia. Naborowski w przeciwieństwie do niektórych poetów metafizycznych stara się odnaleźć równowagę i harmonię między potrzebami duszy i ciała. Życie zostało ofiarowane człowiekowi przez Boga, dlatego każdy powinien z niego korzystać, nie zapominając przy tym o obowiązkach molarnych i perspektywie wieczności. Ziemska egzystencja mimo że przemija może być źródłem radości.
Kolejnym utworem tego samego autora, o równie znamiennym tytule, jest Krótkość Żywota. Życie w tym wierszu jawi się jako krótka chwila pomiędzy narodzinami i śmiercią. Życie jest ulotne. Czas ciągle się toczy, jak koło. Biegnie szybko wszyscy poddani są jego działaniu. Wrażenie szybkości nadają jednosylabowe rzeczowniki oznaczające zjawiska momentalne (dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt).